‘Dat mens zei dat ik raar ben’, zei m’n vriend, hij liep rood aan. ‘Je bént toch ook raar’, zei ik. Zijn blik schoot gelijk mijn kant op. ‘Een beetje vreemd, maar wel lekker’, vervolgde ik, en toen kreeg ik een scheef lachje. ‘Hèhè, true.’

Vandaag twee jaar geleden verloor ik hem, één van mijn beste vrienden. Hij vond het niet altijd tof dat hij ‘anders’ was, maar juist dát mis ik nu.

Als ik met vrienden over hem praat, is de rode draad altijd dat je de mooiste avonturen met hem beleefde en de gekste gesprekken voerde.

We raakten in gesprek met de straatkrantverkoper, de toiletjuffrouw en de hamburgerbakker. En niet over koetjes en kalfjes, maar hun volledige levensverhaal.

Op vakantie in Belize zongen we karaoke op een tropisch eiland, aten we pizza met kreeft en snorkelden we tussen de nurse sharks.

En in mijn hometown Groenekan gingen we met een metaaldetector op zoek naar oude munten in de buurt van alle forten en bunkers 😆 heerlijk.

Hij deed waar hij zin in had, nam ons daar enthousiast in mee en dat werd altijd een tof avontuur. Had hij ergens geen zin in? Dan zei hij het ook. ‘Sorry maar vandaag ff niet, ik ga naar huis.’ Ook prima.

What you see is what you get. En zo wil ik ook herinnerd worden later. Dat mensen zeggen ‘Die Paulien, die was zo gek nog niet. Die deed wat ze leuk vond, paste zich niet aan aan ‘hoe het hoort’ en ze had haar prioriteiten goed op een rijtje: family and friends first.’

Wat wil jij dat mensen over je zeggen als je er niet meer bent?

Life is short people, om er maar een cliché in te gooien. Doe wat je leuk vindt 😊