Mijn ADHD post maakte een hoop los. Zowel positief als negatief. En dat is helemaal prima! Laten we erover blijven praten. Ik pak er een paar bij;

𝗔𝗗𝗛𝗗 𝗶𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗻 𝘀𝘂𝗽𝗲𝗿𝗽𝗼𝘄𝗲𝗿, 𝗱𝗼𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗮𝗹𝘀𝗼𝗳 𝗵𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗳𝗲𝗲𝘀𝘁𝗷𝗲 𝗶𝘀
Meerdere mensen maken zich zorgen om “de trend” dat ADHD als een kracht wordt omschreven, dat mensen je daardoor niet meer serieus nemen als je zegt dat je er lást van hebt.

Helemaal met jullie eens dat ADHD niet alleen maar feest is. Ik deel dan ook regelmatig over ‘the dark side’; mijn continue zoektocht naar meer rust en ruimte, regelmatig blokkeren als mijn hoofd te vol is; been there done that.

Maar; die dark side ís al heel bekend. Sterker nog; het is vaak het énige dat mensen kennen; de problemen en de onkunde. 90% van de berichtgeving gaat hierover, en ik wil van die 10% pósitieve berichtgeving graag een veel hoger percentage maken.

Zodat ‘wij’ niet worden gezien als minderwaardig. Maar juist als mensen met ander soort uitdagingen én ander soort talenten. Niet eens voor mezelf; ik sta sterk in mijn schoenen en ga niet wankelen als onbekenden geen vertrouwen in me hebben. Maar ik vind dit wél belangrijk voor toekomstige generaties, hoe het geframed wordt. Dat het zelfvertrouwen van onze kinderen niet wordt aangevallen.

𝗡𝗼𝗲𝗺 𝗵𝗲𝘁 𝗯𝗲𝗲𝘀𝘁𝗷𝗲 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗼𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺; 𝘄𝗮𝘁 𝗷𝗶𝗷 𝗼𝗺𝘀𝗰𝗵𝗿𝗶𝗷𝗳𝘁 𝗶𝘀 𝗵𝗼𝗼𝗴𝗯𝗲𝗴𝗮𝗮𝗳𝗱𝗵𝗲𝗶𝗱
Inderdaad; HB en ADHD hebben een hoop overlap; het hooggevoelige, sterk associatieve, verbanden leggende brein. En wie zegt dat deze twee niet stiekem hetzelfde zijn? Al deze labels zijn allemaal ooit ook maar door mensen bedacht.

Don’t get me wrong; ik ben geen psycholoog. Maar ik heb véél gelezen voordat ik mijn traject in ging. HB, HSP, overprikkeld zenuwstelsel, AD(H)D, hoogfunctionerend autisme. Ze hebben een hoop overlap én verschillen. En dan uiten ze zich óók bij iedereen weer anders. Het maakt wat mij betreft geen zak uit hoe je het noemt, als het je maar toegang geeft tot de begeleiding die je nodig hebt.

𝗪𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 𝗻𝗼𝗲𝗺𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗼𝗻 𝗻𝗲𝘂𝗿𝗼𝗱𝗶𝘃𝗲𝗿𝗴𝗲𝗻𝘁?
Eens; dit is al een véél betere term dan ADHD. Maar; neurodivergent wordt nog steeds gebruikt in tegenstelling tot neurotypisch; ANDERS vs. NORMAAL.

En daar gaan mijn haren van rechtop staan. Want wat is normaal? Ik denk dat normaal niet bestáát. Want ook iedereen die bínnen die gemiddelde waarden valt, heeft zijn of haar eigen uitdagingen en talenten.

Het enige dat je volgens mij kunt definiëren als normaal, is dát iedereen anders is. Dát is normaal. Dat we iedereen gaan zien als zijn of haar eigen label. Ik ben gewoon Paulien. Met mijn eigen uitdagingen en talenten, zoals jij die ook hebt.

Iedereen moet daar een eigen pad in zien te vinden. Hoe ga je om met die uitdagingen? Hoe draai je je beperkingen om naar superkrachten? Laten we ons daar eens op focussen.

Neurodivers is het nieuwe normaal. Eens?