‘Nee, ik wil mijn huisstijlkleuren wel houden. Oranje en bruin zijn mijn lievelingskleuren’, zegt de dieetcoach.
Fucking lelijk, denk ik. Maar ik zeg: ‘Geen probleem, dan gebruik ik dat als uitgangspunt.’

Waarom, waarom, waarom zeg ik niet gewoon wat ik denk?

Ik ben een pleaser

‘Jij bent echt zo’n állemansvriend’, zegt Kris. Ze kent me al jaren.
‘Klopt’, zeg ik.

Op school zat ik achterin de klas. Ik observeerde mijn klasgenoten. Werd Sandra gepest? Dan ging ik haar troosten.

Ik ben gevoelig voor sfeer. Geen flauw idee waar dat vandaan komt. Ik kom uit een conflictloos, stabiel gezin. Nuchtere Rotterdammers. We konden alles tegen elkaar zeggen. ‘Niet zo mutsen, gewoon skiën’, riep mijn vader, als ik stond te drentelen op de zwarte piste. Ik wist dat hij me alleen botte-horken-advies gaf om me te leren op mezelf te vertrouwen.

Wat is dan het probleem?

Ik ben te véél bezig met hoe andere mensen zich voelen en hoe ze misschien gaan reageren. Een voorbeeld. Op de Griekenlandreis in 5 VWO, wilde de klas ’s avonds laat het raam uit sneaken om ouzoo te drinken. Maar ik vond dat zielig voor de leraren. Als ze erachter komen dat we weg zijn, maken ze zich toch zorgen?

En weet je wat het stomste is?

Botte horken zijn mijn favoriete mensen. Ze geven je tough love. Als zij je een compliment geven, is het écht wat waard.

Mijn man is er ook zo één. ‘Als je die luipaardbroek houdt, gooi ik hem in de hete was hoor. Zo ga ik niet naast je lopen.’
Heerlijk.

Waarom doe je het zelf dan niet?

Ik wil niemand beledigen. Die angst slaat nergens op, want ik ben zélf ook niet snel beledigd.

Maar áls ik een keer kritiek geef, wacht ik met hartkloppingen op de reactie. Bij mijn klant Wouter bijvoorbeeld. Zijn logo was gemaakt door zijn vader van 90, in Excel. Dat heeft emotionele waarde, maar het logo was echt niet van deze tijd. Ik kleed dat dan heel voorzichtig in. Ik wil niet dat hij gekwetst is en tegen zijn vrienden zegt: ‘Wat een bitch, die Paulien, ze zei gewoon dat mijn logo lelijk is.’

Dat zei hij natuurlijk ook niet, hij kon het juist waarderen. En zo niet: dan was de wereld ook niet vergaan.

Ik wil gewoon kunnen zeggen: ‘Met dat logo doe je jezelf te kort. Als we dat niet aanpakken, heeft het géén zin om een volledig branding traject in te gaan.’

Soms ben ik zelfs bang dat ik het aan mijn kinderen doorgeef, die pleasers mentaliteit

In de speeltuin komen drie tieners op mijn zoontje van 5 aflopen. ‘Je zit op onze bank, gast.’
Ik denk: oei, die laat zich meteen wegduwen.
Maar hij haalt zijn schouders op: ‘Kan me niet schelen, ik zat hier eerst.’

Daar kan ik nog wat van leren!

Vanaf nu neem ik me voor: altijd eerlijk zeggen wat ik denk, ongefilterd. Tough love. For the roast.

Helpen?

Reageer op deze post, dan zal ik je eens even mijn ongezouten mening geven over één onderdeel van je LinkedIn profiel. Try me.